Gdy tylko stanie się przed tym ogromnym zamczyskiem, ma się wrażenie ze jest ono zdolne pochłonąć w nicość każdego kto przekroczy jego próg. Wydaje się nader bezpiecznym miejscem, białe mury tworzą złudną nadzieję i obraz czegoś miłego. Jednak gdy się odwrócić, w tafli wody rozciągającej się przed ową budowlą można dostrzec jej drugie oblicze. Niemal ognisty obraz budynku nieco rozmywany przez wodę przywodzi na myśl jedynie najgorsze cierpienia oraz zło całego świata. Podobno lustrzane odbicie każdej istoty jest jej przeciwieństwem, jednak czy można tak powiedzieć również o odbiciu zamczyska? Czy jest to przeciwieństwo, czy może jednak prawdziwe oblicze budowli ukrywane pod zasłoną nieskazitelnej bieli? Mimo iż to pytanie pozostaje zazwyczaj bez odpowiedzi, wielu decyduje się tam wejść. Jednak co kryje wnętrze zamku?

Żelazne, oblane bielą i srebrem drzwi się otwierają. Dostrzega się ogromne pomieszczenie, które ma zapewne służyć jako widowiskowy przedpokój. Wielkie schody prowadzą na pierwsze piętro, gdzie rozciąga się cała masa korytarzy. Da się jeszcze zauważyć iż po bokach tych schodów znajdują się kolejne, tym razem prowadzące w dół. Jest to główne wejście do podziemi, w których można znaleźć się głównie lochy. W zamczysku znajduje się obszerna kuchnia, połączona małym przejściem z ogromną jadalnią. Reszta pomieszczeń to głównie pokoje mieszkańców tego stanowczo przerośniętego domu. Warto zwrócić uwagę jeszcze na ogromne okna w całym tym ni to upiornym, ni bajkowym zamczysku. Ich rozmiary są po prostu kosmiczne.

Oczywiście, w zamku jest jeden obszar niedostępny dla nikogo. Nikogo, poza jego właścicielem. Jest to jedna wielka wieża, do której drzwi są wykonane z ciemnego drewna przyozdabianego złotem. Nikt oprócz niego ani nie wie co się znajduje za tymi drzwiami, ani nigdy tam nie był. Niektórzy uważają że jest tam coś niebezpiecznego, inni mówią że DeLa Luna po prostu lubić mieć kawałek zamku tylko dla siebie. Jednak jedno jest pewne, we wszystkich ten kawałek zamczyska budzi strach, nawet jeśli się do tego nie przyznają.
Tyły zamku są równie imponujące co jego frontowa stronę. Rozciąga się bowiem za nim przepiękny ogród, w którego centrum jest krystaliczne jezioro, a tuz obok znajduje się wiekowe, śliczne drzewo wiśni. Całość tego magicznego miejsca wydaje się być żywcem wyciągnięta z jakiejś baśni, przeznaczonej specjalnie dla uszu niewinnych dzieciątek. Jednak pod osłona tej niebiańskiej powłoki, można odnaleźć iście piekielny obraz. Zacznijmy jednak od baśniowego okrycia tegoż miejsca, gdyż to właśnie je dostrzegamy na pierwszy rzut oka. Gdy tylko przekroczy się próg tylnego wyjścia z zamczyska oczom ukazują się setki rozgałęzień alejek, które stopniowo całkowicie są osłaniane przez soczyście zielone krzewy lub drzewa. Na samym początku może się wydawać iż rosną krzewy najbielszych róż jakie tylko powstały. Kwiaty są zawsze nie rozkwitniętymi pakami wydzielającymi przepiękny, kojący zapach. Idąc dalej możemy dotrzeć do pierwszego rozgałęzienia ścieżki. Rozdziela się ona w tym miejscu na 5 różnych dróg, z czego w każdej z nich znajdują się inne rodzaje kwiatów. Jednak zawsze, nie ważne czy to są niemal złote tulipany, czy też drobne niezapominajki, każdy osobny kwiat jest nie rozkwitniętym pąkiem. Jest jeszcze jedna rzecz, która zadziwia w tym ogrodzie. Każde, dosłownie każde rozgałęzienie alejek liczy sobie nieparzystą ilość kolejnych dróg. Jednak jeśli chodzi o odnogi od poszczególnych ścieżek, jest ich w całym ogrodzie parzysta ilość, a dokładnie 56 bocznych dróżek, prowadzących do tajemniczych ścian bądź dziwnych przedmiotów czy roślin. Gdy ktoś cudem przejdzie cały ten ogromny labirynt, mijając wiekowe drzewo wiśni oraz krystaliczne jeziorko, zauważy iż wszystkie alejki łączą się w końcu w jedna prostą drogę.
Drogę, która doprowadzi nas do jednego, niedużego krzewu róż. Jednak nie byle jakich róż, o nie. Te kwiaty mają kruczoczarny kolor, a i dodatkowo krzew rozgałęzia się na naprawdę sporą część soczysto zielonego żywopłotu znajdującego się tuz za nim. Kwiaty róż, podobnie jak wszystkie inne, są wiecznie nie rozkwitniętymi pąkami, a i zarazem w nocy jedynymi bezpiecznymi roślinami w tym ogrodzie. A no właśnie, pora już opowiedzieć o tej ciemnej stronie baśniowego ogrodu. By ją ujrzeć, należy zaczekać aż zapadnie noc. Wraz z chwila gdy słońce odpłynie za horyzont, rzucając świat na pastwę bezkresnych ciemność. Na ten czas zamek jak i ogród oświetla srebrna poświata księżyca, budząca do życia wszelka roślinność. To, co w dzień wydawało się cudem, w noc zmienia się w istny żywy koszmar. Dosłownie żywy, a i w dodatku mięsożerny. Każdy kwiat rozkwita, ukazując nam o dziwo rzędy ostrych, małych niczym szpileczki ząbków jak w przypadku białych róż czy drobnych niezapominajek, bądź też pięć ostrych, przypominających wampirze kłów u tulipanów. Każdy kwiat ma swoje własne ?uzębienie? jak i każdy jest mięsożerny. Oczywiście, większość zeruje na owadach, jednak te większe potrafią upolować nawet małe zwierze. W jednej z alejek są drzewa, których kwiaty potrafią się pokusić nawet na dorosłego człowieka. A czemu by miały się nie pokusić, skoro ich kielichy są co najmniej półtora raza większe niżeli człowiek? Jak widać, piękna baśń potrafi się bardzo szybko zmienić w coś naprawdę przerażającego. Jednak są w tym ogrodzie kwiaty, które nocą nie są niebezpieczne i tylko nocą ukazują swe prawdziwe piękno. Są to oczywiście czarne róże. Rozkwitają na noc, jednak mało kto się potrafi do nich dostać o tej porze, przez te wszystkie kąsające i niebezpieczne rośliny. Pan Luna, władca zamku, jest jak dotąd jedynym, którego żaden kwiat, zwierz ani nic innego z tegoż ogrodu nie odważy się zaatakować, dlatego tylko on mógł podziwiać te piękne, czarne kwiaty w pełnej klasie.

Podsumowując:

Zamek:

podziemia-lochy
parter- wielka sala powitalna
1 piętro- jadalnia + salon
2 piętro- pokoje mieszkańców Luna Castle
tyły zamku- ogród + stajnie